Orejones de albaricoque

As froitas secas como os orejones de albaricoque, de pexego, as ciruelas, as uvas pasas e os albaricoques desecados formaban parte xa na Idade Media da cociña tradicional de numerosos países. Na Europa daquela época degustábanse tortas de tenreira con ciruelas e dátiles, o peixe encurtido acompañábase con pasas e albaricoques e os patos con froitas. As grandes empanadas contiñan unha mestura de boi, pito, ovos, dátiles, ciruelas e pasas, xenerosamente especiados e realzados con azafrán. En Turquía, Irán, Arabia Saudita, Iemen e os países do norte de África segue sendo tradicional o cordeiro con ciruelas, albaricoques, améndoas, mel e especias, e o pito aínda se guisa con ciruelas, marmelos, dátiles ou pasas.

Hoxe en día, Turquía é o principal país produtor de orejones. Máis concretamente, Malatya (situado en Turquía) é a maior cidade produtora de orejones, e é coñecida como a “Capital Mundial do Orejón”. Outros produtores de orejones de son Irán, Usbequistán, China e Afganistán.

Os albaricoques secos, tamén chamados orejones, obtéñense a partir de diversas variedades de albaricoques frescos, sendo o albaricoque turco ou grego, a variedade mellor considerada para a obtención de orejones.

Os froitos frescos mergúllanse alternativamente en auga fría e quente, operación que facilita o pelado. Despois, pártense pola metade e se deshuesan, ou ben se cortan en espiral até obter as características labras e sécanse. Desta maneira obtéñense os orejones de albaricoque.