Níspero

A este froito chámaselle níspero do Xapón para distinguilo do níspero europeo, aínda que en realidade se trata dunha especie orixinaria de China oriental. De alí estendeuse a Xapón, desde onde se difundiu a Europa cara ao século XVIII como árbore ornamental. No século XIX iniciouse o consumo dos froitos en toda a área mediterránea, onde se adaptou moi ben ás zonas de cultivo dos cítricos. Foi a finais dos anos 60 e principios dos 70 cando comezou a desenvolverse o cultivo intensivo desta árbore, ao implantarse as variedades e técnicas de cultivo actualmente utilizadas. Hoxe día é un froiteiro cuxo cultivo está moi estendido en todo o mundo tanto polo seu valor ornamental como polos seus apreciados froitos. Os principais países produtores están en Asia (Xapón, China, India, Paquistán), países mediterráneos (España, Italia, Francia, Grecia, Israel, Turquía...) e América cálida (California e Florida, Arxentina, Brasil e Venezuela).

O níspero foi introducido en España por mariños mercantes, concretamente en Sagunto (Valencia), fai máis de dúas mil anos. De aquí estendeuse por todo o Levante e Sueste da Península Ibérica, atopando o mellor hábitat para a súa propagación e desenvolvemento en zonas do litoral mediterráneo, en concreto en Almuñecar (Selecta), en Calosa d´En Sarria(Alacante), rexión onde os nísperos gozan de Denominación de Orixe e en Málaga. O 37% da produción española destínase á exportación europea, principalmente a Italia e só o 7% destínase a enlatado. Outros países produtores son: Xapón, Brasil, Alxeria e a India. Nestes países cultívase a gran escala e desde tempos moi remotos. Conséguense bos prezos, sobre todo nos temperáns, pero require un importante investimento en man de obra, que representa o 66% dos custos totais. No entanto, as perspectivas de futuro do níspero son boas, xa que é unha froita que cobre o oco entre as laranxas e as primeiras froitas de óso.

Variedades de níspero

As variedades de níspero que máis se comercializan clasifícanse en dous grupos:

1. Xaponés: caracterízase por ter menos sementes, unha maduración máis temperá e unha cor máis opaca, tanto a pel como a pulpa.
2. Chinés: é un froito con máis sementes, tarda un pouco máis en madurar e a cor da pel da pulpa é máis intenso, aromático e brillante.

Destas dúas especies derivan as demais. As máis estendidas son:

• Algerie ou Alxerino (Algar): son uns froitos periformes, con pel de cor amarela-alaranxado, pulpa amarelo crema e sabor agridoce moi agradable. Normalmente non presentan defectos na pel e convérteo nun produto moi vistoso. Constitúe o 95% da produción de Alacante, e tamén se cultiva en Almería polo seu maior precocidad.

• Tanaka: son os froitos redondeados ou con forma de pera, con pel de cor laranxa vivo e pulpa amarelo-alaranxado moi doce e aromática. É das variedades máis tardías.

  Ambas as variedades son as máis difundidas no noso país.

   

• Golden Nuget: son os froitos grandes de forma case redonda, con pel de ton alaranxado escuro e pulpa moi zumenta do mesma cor e con motas marróns que alteran con frecuencia a vistosidade do froito. É a variedade máis precoz pero a máis aceda, e xunto coa variedade Magdall están a cultivarse na zona de Málaga e Selecta.
• Peluche: estes froitos teñen un tamaño espectacular, forma alargada e contorsionada e pel rugosa de cor amarela pálido. O seu pulpa é carnosa, zumenta e ten sabor doce aínda que resultan un tanto insípidos. Esta variedade de recente aparición no mercado, cada vez é máis coñecida e consumida.